En kötüsüde ne biliyor musun? Kendini en kötü hissettiğinde anlatabileceğin kimsenin olmaması.
Güven önemli..
Güvenmek çok daha önemli..
Güvenip anlatabilmek ise en önemlisi..
Bazen cehennem kesilir ya dünya başına.. Hani her şey ile birlikte olan herkes üşüşür ya kafana. Milyonlarca bakışın altında ezilirsin, büzülürsün.. Tutunmak istediğin dalın ise kırık olduğunun bilincine varırsın ya hani.. İşte o an, ne yapacağını bilemezsin..
Uçurumun kenarında ayaklarımı boşluğa sallandırarak hiç bi'şey düşünmeden mutlu-mesut yaşıyordum ben oysa. Kafamda mutluluk esintileri, sevgiler ve diğer her şeyler. Sonra aniden gelip sırtımdan boşluğa doğru ittiler beni. İten ellerin hepsini iyi tanıyordum. Fakat tanımak hiç bi'işe yaramıyor, yapabileceğin bi'şeyin yokken. Aniden kocaman bir dala takıldım. Sımsıkı sarıldım. Beni uçurumdan kurtaracak, koruyacak ve hatta kahramanım olacaktı. Taa ki aslında onun da çatlak olduğunu ve beni taşıyamayacağını anlayana dek.
Kafanın içindeki dal her nerede ise, işte o kırıldı. Geçmiş olsun.
No comments:
Post a Comment